Er komt weer meer druk op de scholen voor het achterblijven in taalontwikkeling. Sommige scholen kiezen er dan voor om cultuureducatie (zoals zij die invullen) te korten. Zonde en iets wat kortzichtig helaas. Cultuur kan niet zonder taal, en taalontwikkeling en taalbegrip niet zonder Cultuur. Voor ons denken, het vormen van mening en het lezen van ieder ander onderwerp, ben je afhankelijk van taal. In elke vorm van het woord. Dus kortgezegd, zou je bij elke vorm van ontwikkeling, ook aan taal doen. Hieronder een voorbeeld hoe je aan de hand van een verhaal over twee stenen, kan werken aan de vele aspecten binnen Cultuureducatie.
'" Twee grote Stenen" uit Muizensoep van Arnold Lobel
Twee grote stenen stonden tegen een heuvel.
Er groeide daar gras en er groeiden bloemen. 'Het is mooi aan deze kant van de heuvel.' zei de eerste steen
'Maar ik wil graag weten wat er te zien is aan de andere kant van de heuvel.'
'dat weten we niet. En dat zullen we ook nooit weten,' zei de tweede steen.
Op een dag kwam er een vogel bij hen zitten.
'Vogel, kun jij ons vertellen wat er te zien is aan de andere kant van de heuvel?'
vroegen de stenen. De vogel vloog weg. Hij vloog hoog over de heuvel heen. Hij kwam terug en zei:
'Ik kan steden en kastelen zien. Ik kan bergen en dalen zien.
Het is een prachtig gezicht.'
De eerste steen zei: 'En al die dingen zijn aan de andere kant van de heuvel.'
'Wat jammer toch,' zei de tweede steen. 'We kunnen ze niet zien en we zullen ze ook nooit zien.'
De twee stenen stonden tegen de heuvel. Ze waren bedroefd. Wel honderd jaar lang.
Op een dag kwam er een muis voorbij. 'Muis, kun jij ons vertellen wat er te zien is aan de andere kan van de heuvel?' vroegen de stenen.
De muis klom tegen de heuvel op. Hij gluurde over de top en keek naar beneden. Toen kwam hij terug en zei: 'Ik kan aarde en stenen zien. Ik kan gras en bloemen zien. Het is een prachtig gezicht.'
De eerste steen zei: 'De vogel heeft ons een leugen verteld. De andere kan van de heuvel ziet er net zo uit als deze kant.' 'Fijn,' zei de tweede steen. 'Nu zijn we gelukkig. En dat zullen we altijd blijven.'
Dit prachtige verhaal kan je van groep 1/2 t/m 7/8 inzetten voor een overkoepelende les. Bij de jongere groepen zou je een kringgesprek kunnen begeleiden waarin de kinderen de verschillende perspectieven van de vogel en de muis bespreken. Kan het zijn dat we naar hetzelfde kijken, maar allebei iets anders zien? Is dat erg als we dat alleen zelf denken? Of wordt het pas lastig als iemand jou daar een vraag over stelt? Hoe kan dat? En wat voor een invloed kan dat hebben op jouw denken?
In de hogere groepen zou dit een aanzet kunnen zijn om ook een stuk media wijsheid te bespreken. Kloppen alle verhalen die we horen wel? Vanuit welk perspectief worden deze uitgesproken en wat voor een invloed kan dit hebben op degene tegen wie ik dit vertel?
Commenti