Als ik mijn kinderen naar school breng, kom ik onderweg een heleboel jongeren tegen met 1 hand aan het stuur, en de andere aan de telefoon. Ze kijken niet op of om.
Onlangs werd deze video uitgebracht door Interpolis. Singer-songwriter Danique schreef "later als ik groot ben".
Deze clip raakte mij enorm en ik keek daarna angstvallig naar mijn drie kinderen die gelukkig nog veel te jong zijn voor telefoons. Ik heb nog geen idee hoe de technologie zich tegen die tijd ontwikkeld heeft en hoe ik deze gesprekken ga voeren met mijn toekomstige pubers.
Buiten dat het levensgevaarlijk is in het verkeer, stemt het mij namelijk op meerdere vlakken verdrietig. Deze generatie is namelijk ook de generatie die op grote schaal en op hele jonge leeftijd al kampen met depressies, mediadruk, faalangst en keuzestress.
De wereld van deze generatie (ik ben mij bewust van mijn ouderwetse toon) lijkt niet meer bezig te zijn met het hier en nu.
Je zou zeggen dat de hele wereld nog voor ze open ligt en alle mogelijkheden er nog zijn. Maar zijn die er niet te snel en te veel?
Komt die prestatiedruk van ons als ouders, de maatschappij of door het onderwijs? Leggen wij die als samenleving fysiek op, of krijgen ze die zelf elke 5 minuten voor hun neus gedrukt door alle sociale media?
De mogelijkheden en de snelheid waarmee onze technologie ontwikkeld is bijna niet meer bij te houden en dit hoeft helemaal niet negatief te zijn. Maar wellicht kunnen we deze generatie wel helpen bij het zijn in het hier en nu. Want ook dromen over later als ik groot ben, moet vanuit jezelf komen. En niet vanuit de post van iemand anders...
Comments